„Malowane opowieści” – karty metaforyczne w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną
DOI:
https://doi.org/10.24917/20845596.12.11Słowa kluczowe:
karty metaforyczne, karty dialogowe, karty edukacyjne, osoby z niepełnosprawnością intelektualnąAbstrakt
W pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną ważną rolę odgrywają środki dydaktyczne oraz terapeutyczne. Dostarczają one określonych bodźców sensorycznych, ułatwiają bezpośrednie i pośrednie poznawanie rzeczywistości, doskonalą zaburzone funkcje. Uatrakcyjniają stosowane metody, wyzwalają, wzmacniają ciekawość poznawczą, motywują do aktywności i przyczyniają się do wzrostu efektywności podejmowanych działań. W zależności od potrzeb adresata tych oddziaływań stosuje się środki proste lub złożone. Do środków prostych, łatwych w użyciu, niewymagających dużego nakładu pracy czy finansów, a jednocześnie mających wiele zastosowań, można zaliczyć tzw. karty metaforyczne, zwane również kartami dialogowymi bądź edukacyjnymi (Domań, 2010). Niniejszy artykuł stanowi próbę opisu właściwości kart metaforycznych i ukazania ich wybranych zastosowań w celu zachęcenia czytelników do zapoznania się z tą metodą dydaktyczną oraz poszukiwania własnych rozwiązań metodycznych związanych z jej wykorzystaniem w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną w różnym wieku.Bibliografia
Bereźnicki, F. (2018). Dydaktyka szkolna dla kandydatów na nauczycieli. Kraków: Oficyna
Wydawnicza „Impuls”.
Bereźnicki, F. (2007). Podstawy dydaktyki. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Chodorowska-Chromiec, M. (2005). Etyczny wymiar relacji osobowych w wychowaniu,
czyli o nową jakość relacji nauczyciel-uczeń. W: E. Kozioł, E. Pasterniak-Kobyłecka
(red.), Świadomość i samoświadomość nauczyciela a jego zachowania zawodowe
(s. 501-506). Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Davis, R.H., Alexander, L.T., Yelon, S.L. (1983). Konstruowanie systemu kształcenia: jak
doskonalić nauczanie? Warszawa: PWN
Domań, R. (red.). (2010). Karty dialogowe do gier rozwijających wyobraźnię i kreatywność.
Lublin: Polskie Stowarzyszenie Pedagogów i Animatorów KLANZA.
Giddens, A. (2001). Nowoczesność i tożsamość: „Ja” i społeczeństwo w epoce późnej nowoczesności.
Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Głodkowska, J. (2017). Dydaktyka specjalna. Od wzorca do interpretacji. Warszawa: Wydawnictwo
Naukowe PWN.
Głodkowska, J. (2012). Konstruowanie umysłowej reprezentacji świata. Diagnoza, możliwości
rozwojowe i edukacyjne dzieci z lekką niepełnosprawnością intelektualną
w aspekcie stałości i zmienności w pedagogice specjalnej. Kraków: Oficyna Wydawnicza
„Impuls”.
Karty metaforyczne. Online: http://kartymetaforyczne.pl (dostęp: 3.06.2018).
Karty metaforyczne. Online: http://sklep.klanza.org.pl/pl/karty-metaforyczne (dostęp:
3.06.2018).
Kozielecki, J. (1986). Psychologiczna teoria samowiedzy. Warszawa: PWN.
Kupisiewicz, C. (2005). Podstawy dydaktyki ogólnej. Warszawa: WSiP.
McAdams, D.P. (2001). The Psychology of Life Stories. Review of General Psychology, 5(2),
100-122.
Michalak, R., Misiorna, E. (2007). Storyline kontekstem nabywania umiejętności uczenia
się. Forum Dydaktyczne, 2, 32-35.
Okoń, W. (2003). Wprowadzenie do dydaktyki. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie
„Żak”.
Petty, G. (2013). Nowoczesne nauczanie. Praktyczne wskazówki i techniki dla nauczycieli,
wykładowców i szkoleniowców. Sopot: GWP.
Półturzycki, J. (2002). Dydaktyka dla nauczycieli. Płock: Wydawnictwo Naukowe Novum.
Smółka, L. (2015). Metoda storyline w procesie wychowania do tolerancji. Edukacja Elementarna
w Teorii i Praktyce. Metodyczne aspekty realizowania koncepcji kształcenia
zintegrowanego w przedszkolu i klasach I-III, 37(3), 41-55.
Tokár, M. (2002). Obrázkové pribehy. Prešov: Prešovská Univerzita v Prešove, Pedagogická
Fakulta.
Tokár, M. (2006). Ilustrácia a báseň. Prešov: Akcent Print.
Wendreńska, I. (2009). O użyteczności metody opowieści wychowawczej w procesie
kształtowania kompetencji autokreacyjnych i autoedukacyjnych uczniów niepełnosprawnych
intelektualnie. W: K. Krasoń, M, Łączyk (red.), Odkrywanie - wyjaśnianie
rzeczywistości: perspektywa artystyczna i edukacyjna (s. 235-242). Katowice: Oficyna
Wydawnicza Wacław Walasek.
Wydawnicza „Impuls”.
Bereźnicki, F. (2007). Podstawy dydaktyki. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Chodorowska-Chromiec, M. (2005). Etyczny wymiar relacji osobowych w wychowaniu,
czyli o nową jakość relacji nauczyciel-uczeń. W: E. Kozioł, E. Pasterniak-Kobyłecka
(red.), Świadomość i samoświadomość nauczyciela a jego zachowania zawodowe
(s. 501-506). Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Davis, R.H., Alexander, L.T., Yelon, S.L. (1983). Konstruowanie systemu kształcenia: jak
doskonalić nauczanie? Warszawa: PWN
Domań, R. (red.). (2010). Karty dialogowe do gier rozwijających wyobraźnię i kreatywność.
Lublin: Polskie Stowarzyszenie Pedagogów i Animatorów KLANZA.
Giddens, A. (2001). Nowoczesność i tożsamość: „Ja” i społeczeństwo w epoce późnej nowoczesności.
Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Głodkowska, J. (2017). Dydaktyka specjalna. Od wzorca do interpretacji. Warszawa: Wydawnictwo
Naukowe PWN.
Głodkowska, J. (2012). Konstruowanie umysłowej reprezentacji świata. Diagnoza, możliwości
rozwojowe i edukacyjne dzieci z lekką niepełnosprawnością intelektualną
w aspekcie stałości i zmienności w pedagogice specjalnej. Kraków: Oficyna Wydawnicza
„Impuls”.
Karty metaforyczne. Online: http://kartymetaforyczne.pl (dostęp: 3.06.2018).
Karty metaforyczne. Online: http://sklep.klanza.org.pl/pl/karty-metaforyczne (dostęp:
3.06.2018).
Kozielecki, J. (1986). Psychologiczna teoria samowiedzy. Warszawa: PWN.
Kupisiewicz, C. (2005). Podstawy dydaktyki ogólnej. Warszawa: WSiP.
McAdams, D.P. (2001). The Psychology of Life Stories. Review of General Psychology, 5(2),
100-122.
Michalak, R., Misiorna, E. (2007). Storyline kontekstem nabywania umiejętności uczenia
się. Forum Dydaktyczne, 2, 32-35.
Okoń, W. (2003). Wprowadzenie do dydaktyki. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie
„Żak”.
Petty, G. (2013). Nowoczesne nauczanie. Praktyczne wskazówki i techniki dla nauczycieli,
wykładowców i szkoleniowców. Sopot: GWP.
Półturzycki, J. (2002). Dydaktyka dla nauczycieli. Płock: Wydawnictwo Naukowe Novum.
Smółka, L. (2015). Metoda storyline w procesie wychowania do tolerancji. Edukacja Elementarna
w Teorii i Praktyce. Metodyczne aspekty realizowania koncepcji kształcenia
zintegrowanego w przedszkolu i klasach I-III, 37(3), 41-55.
Tokár, M. (2002). Obrázkové pribehy. Prešov: Prešovská Univerzita v Prešove, Pedagogická
Fakulta.
Tokár, M. (2006). Ilustrácia a báseň. Prešov: Akcent Print.
Wendreńska, I. (2009). O użyteczności metody opowieści wychowawczej w procesie
kształtowania kompetencji autokreacyjnych i autoedukacyjnych uczniów niepełnosprawnych
intelektualnie. W: K. Krasoń, M, Łączyk (red.), Odkrywanie - wyjaśnianie
rzeczywistości: perspektywa artystyczna i edukacyjna (s. 235-242). Katowice: Oficyna
Wydawnicza Wacław Walasek.
Pobrania
Opublikowane
2019-12-01
Jak cytować
Wendreńska, I. (2019). „Malowane opowieści” – karty metaforyczne w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis Studia Psychologica, 12, 2018–236. https://doi.org/10.24917/20845596.12.11
Numer
Dział
Artykuły
